Blog van Femke Klaassens: Hoe word ik een yoga master?
Ik ben zo’n type dat wanneer ze op de loopband staat naast zich kijkt om mijn snelheid aan te passen aan degene naast me. Ren jij 10 kilometer per uur? Ik 10.5. Zeker als jij een man bent. Zo iemand die het liever te druk heeft dan te rustig. En dan ook om de haverklap een dag gaar op de bank moet liggen omdat ze teveel hooi op haar vork heeft genomen. Ik neem geen genoegen met nee, en kan er al helemaal niet tegen als ik iets niet kan. Al helemaal niet als iemand anders het wel kan. Jij je been in je nek? Dan ik ook. Zelfs al krijg ik er een nekhernia van.
Dit noemen ze ook wel eens irritant. Ik noem het liever competitief.
Daarbij komt dan ook dat ik ontzettend snel afgeleid raak. Mijn hoofd werkt een beetje als een computer met iets teveel tabbladen open. Elke vijf minuten op mijn telefoon kijken is eerder regel dan uitzondering. Je zou het een verslaving kunnen noemen.
Dus toen de AALO Yoga academie vroeg wie van ons eens een yoga cursus wilde doen, was de keuze snel gemaakt. Wie is er een beter proefkonijn dan ik?
Wanneer ik denk aan yoga, krijg ik het al benauwd. De grote hoeveelheden wierook die worden opgebrand werken op mijn longen, en ik ben zo stijf als een hark. Met heel veel pijn en moeite kan ik net m’n tenen aanraken. Mijn vooroordeel over yoga? Óf je bent een geitenwollen sok, of je bent zo’n hipperdepip typje uit Amsterdam met een veel te dure legging en 120K volgers op Instagram. Boy, was I wrong.
Toen ik oververhit binnen kwam gerend bij de opleidingslocatie in Woerden (Google Maps is verwarrend, vriend) viel het me namelijk op dat het gezelschap waarin ik verkeerde ontzettend divers was. Van beginners (zoals ik) tot aan meer ervaren yogi’s. Geen enkele geitenwollen sok te bekennen. Na een voorstelrondje waarin ik toch maar heb toegegeven dat mijn yoga ervaring niet verder kwam dan 1 proefles en 3 YouTube video’s kon de yogales beginnen. Power Yoga wel te verstaan. En hoewel de naam het al wel doet vermoeden is dit heel iets anders dan met z’n allen in een kringetje zitten en “ommm” roepen.
Lieve lezers, Power Yoga is zwaar. Onze docente deed voor het gemak even de poses voor. Met haar zachte, geruststellende stem wist ze me bijna te overtuigen dat ik het makkelijk was. Viel dat ff tegen. Na de eerste zonnegroet A stond ik al te zweten. Je kunt je voorstellen dat wanneer je met 18 mensen in een klaslokaal op één been staat dat dat niet altijd even fris ruikt.
Na een verbazingwekkend intensieve les kregen we de basics van yoga uitgelegd. Wist je bijvoorbeeld dat yoga “eenheid” of “integratie” betekent? Nee, ik ook niet. Buiten de verschillende soorten yoga werd ons ook verteld wanneer je in en uit moet ademen (ezelsbruggetje: kopje onder is uitademen) en wat nou eigenlijk het belang is van je banda’s (wat mijn Macbook overigens automatisch veranderd in panda’s). Je banda’s zijn je buikspieren, oftewel: je core.
Ja, van die blogs van mij wil je af en toe nog best eens wat leren.
Als echte yogi bleef ik met een groepje gezellig op de grond eten. Totdat iemand opmerkte dat er ook gewoon een bank was waarop we met z’n achttienen makkelijk op konden zitten… Nog twee uur te gaan! In deze twee uur gingen we stap voor stap die zonnegroeten ontleden. Zodat zelfs een leek als ik de poses redelijk goed uitvoerde. Hierna namen wij het stokje over van onze docenten en mochten wij aan onze partner gaan vertellen hoe hij of zij moest ademen.
Nu ben ik redelijk druk van mezelf, en mijn ademhaling dus ook. Wonderbaarlijk genoeg heeft mijn partner het overleefd zonder hyperventilatie of iets in die richting.
Al met al een toffe dag, leuke mensen ontmoet, goede gesprekken gevoerd. En een absolute aanrader, mocht je iets (of zelfs zoals ik: niets) met yoga hebben.
Spierpijnscore? 7/10.
We zijn ondertussen 2 dagen verder en de spierpijn is aanwezig. Zeker aangezien ik over het algemeen niet anderhalf uur lang bezig ben met gekke fratsen uithalen met mijn lichaam. Mijn kuiten branden bij elke stap die ik zet. En ja, ik stel me aan. Maar toch.
It’s all fun and games, totdat iemand in de downward facing dog een scheetje laat in z’n legging. It wasn’t me (zei Shaggy ook).